“Oynadığım rollar çoxdur. Teatrın repertuarında elə bir tamaşa yoxdur ki, mən orada rol almayım. İrili-xırdalı müxtəlif rolları canlandırmışam. “Dəli Domrul”da Dəli Domrulu, “Daşa dönmüş ürək”də professor Cəmşidov, “Nəsimi”də Şeyx Əzəmi, “Türk sancağı”nda cinli Həsəni, “Vətənə igidlər gərək”də komandir, Abdulla Qurbaninin “Çingiz” dastanı əsasında səhnələşdirilmiş tamaşada komandir rollarını oynamışam. İndiki şəraitdə içimdən keçən bir rol var, döyüşlərdə iştirak edib qələbə çalan və torpaqlarımıza Bayraq sancaq komandirlərdən birini canlandırmaq istəyərdim. Düzdür, indiyə qədər müxtəlif komandir obrazlarını canlandırmışam, amma Şuşaya Bayraq sancan komandir obrazını oynamaq istəyərəm” deyən Bakı Bələdiyə Teatrının truppa müdiri, aparıcı aktyor, I Qarabağ Müharibəsi veteranı, Azərbagcan Vətən Müharibəsi Veteranları İctimai Birliyinin üzvü İsmayıl Atakişiyevin yubileyidir, 50 yaşı tamam olur.
İsmayıl Atakişiyev 15 yanvar 1974-cü ildə Cəbrayıl rayonunun Karxulu kəndində anadan olub. 1996-2000-ci illərdə Azərbaycan Dövlət Mədəniyyət və İncəsənət Universitetinin Dram kino aktyorluğu fakultəsində teatr rejissoru Vaqif İbrahimoğlunun kursunda təhsil alıb. 4 il I Qarabağ müharibəsində iştirak edib. 2000-2004-cü illərdə Azərbaycan Dövlət Gənclər Teatrında aktyor kimi fəaliyyət göstərmişəm. Teatrın səhnəsində “Ördək ovu”, “Vicdanın hökmü”, “Labirint”, “Mamoy kişinin yuxuları”, “Anamın kitabı” və s. tamaşalarda oynamışam. 2004-cü ildən Bakı Bələdiyyə Teatrında çalışır, teatrın repetuarında olan tamaşalarda maraqlı obrazlar silsiləsi yaradıb. Hazırda teatrın truppa müdiridir.
Bakı Bələdiyyə Teatrının səhnəsində “Türk sancağı”(çinli Həsəni), “Dəli Domrul”(Dəli Domrul), “Ölülər”, “Daşa dönmüş ürəklər”(professor Cəmşidov), ”Qaravəlli”, “Bəylik dərsi”, “Əli və Nino”, “Nargin Faciəsi”, “Vətənə igidlər gərəkdir”(komandir), “Çingiz dastanı”(komandır), “Şanlı Vətən”, “Nəsimi”(Şeyx Əzimi), “Nizami”, “Sehrbaz”, “Şuşada ürəyim qaldı”, “Xocalıya gedən yollar”, “Ana tarla” və s. tamaşalarda oynayıb. Teatrla yanaşı, eyni zamanda film və seriallarda da çəkilib. “Durnalar qayıdanda”, “Məhəbbətə məğlub”, “Bir ovuc torpaq”( bədii serial), “Tək olanda qorxma”... (2013-2015, bədii serial) və s.) “Cəhd” (2015, qısametrajlı bədii film), “Əli və Nino (2016, tammetrajlı bədii film) və s. serial və filmlərdə rəngarəng rollar oynayıb. Hazırda “Qaynata ocağı” serialında çəkilir.
Azərbaycan Vətən Müharibəsi Veteranları İctimai Birliyinin(AVMVİB) üzvüdür. “Böyük zəfər”, “Müharibə Veteranı, “Azərbaycan Silahlı Qüvvələrin yaranmasının (1918-2018) 100 illiyi” yubiley xatirə medalları ilə təltif olunub.
Cəbrayıldan Bakıya və ya 30 illik həsrətə son
İsmayıl Atakişiyev Cəbrayıl rayonunun Karxulu kəndində dünyaya göz açIb, orta məktəbi də elə adı keçən rayonda bitirib. 90-cı illərdə orta məktəbi bitirdikdən sonra Azərbaycan Dövlət Mədəniyyət və İncəsənət Universitetinə sənədlərini versə də imtahanda kəsilib. Eyni ildə yaşıyla əlaqədar olaraq ordu sıralarına çağrılıb. Həmin vaxt I Qarabağ Müharibəsinin ən qızğın dövrü idi.
4 ilə yaxın müddətdə orduda xidmət edib, Dağlıq Qarabağın bir çox yerlərində -Qubadlıda, Cəbrayılda, Ağdərədə döyüşüb, Suqovuşan ərazisində olub. Ağdərədə döyüşlərində iştirak edərkən yaralanıb.
İ.Atakişiyev deyir ki, Cəbrayıl kimi gözəl eldən, o gözəl obadan 30 ildir ki, aralı düşmüşəm. 30 il… Səslənəndə çox asan səslənir, amma elə deyil. 30 il insan ömrü üçün çox uzun bir vaxtdır. 30 ilin keçməsinə baxmayaraq o yerləri hər bir detalına qədər, xırdalığına qədər xatırlayıram. Cəbrayıl rayonu dağlıq və dağətəyi rayon sayılır. Böyüyüb boya-başa çatdığım kənd dağətəyidir. O vaxt ora dağətəyi deyil, Araz boyu deyərdik. Kəndimizin bir tərəfi dağdır, bir tərəfi isə Arazla əhatə olunub. Ona görə Araz boyu deyirdik. Cəbrayıl bulaqları, çinarları ilə məşhur olan bir rayondur. Sizə bir şey deyim, bu 30 ildə yuxularımda kəndimizi görürdüm. İnanın ki, yuxumda gördüyüm gün çox gözəl keçirdi mənim üçün. Mənə elə gəlir ki, bu tək məndə belə deyil, bütün qaçqın və məcburi köçkünlərdə belədir. Tam səmimi deyim, qaçqın düşdükdən sonra heç bir bayramın, nə Novruzun, nə Yeni ilin dadı-duzu mənim üçün qalmamışdı. 18 yaşım olanda kəndimizi tərk etmişdim. Daha sonra Bakıya gəldim, Orduya çağrıldım və döyüşlərdə iştirak etdim”.
Aktyor onu da qeyd edir ki, Bakı mənim gəncliyimin şəhəridir, amma uşaqlığım Cəbrayılla bağlıdır. Rayon, kənd mühitində böyüdüyü üçün həmişə fəxr edir: “Kənd, rayon Allahın özünün yaratdığı bir gözəllikdir. Baxın şəhəri insan əli, insan təxəyyülü qurur, yaradır, amma rayon, kənd elədir ki, o təbiəti Allah bəxş edir. Həmişə dostlarıma zarafatyana deyirəm, mən təbiətin orjinalını görmüşəm. Yazı yaz, qışı qış, payızı da payız kimi görmüşəm”.
19 fevral 1993-cu il… Yüksək vətənpərvərlik hissilə irəli
Müharibə dövrünün öz xatirələri var. Ancaq hamını sadəcə bir hiss birləşdirir -VƏTƏNPƏRVƏR HİSSİ- Eyni hisslərlə işğal olunmuş torpaq uğrunda mübarizəyə qoşulmaq, silaha sarılmaq, cəsarət, qorxmaq duyğuları bilrəşdirərək “HƏR ŞEY VƏTƏN ÜÇÜN” şüarı altında döyüşmək, döyüş yoldaşlarını şəhid vermək, yaralanmaq və nə qədər çətin olsa da yenə də o çətinliklər içində ayaqda durmaq, dözmək və s. ağrı-acını o da yaşadı.
Aktyor deyir ki, müharibə səhnə deyildi ki, rol oynayasan, müharibə ölümün gözünə dik baxmaqdır, ölümə meydan oxumaqdır: “Müharibədən yadımda xoş xatirələr qalmayıb. Xatirələrimiz döyüşlərə girməyimizdir, dostlarımızın şəhid olmasıdır. O vaxt müharibənin gedişində çoxlu şəhidlər verdik, torpaqlarımız işğal olundu. İndiki kimi deyildi o vaxt. Hərc-mərclik idi, silah çatışmırdı. Amma o vaxt da insanlarımızda Vətənpərvərlik hissi yüksək idi. İndiki dövrdə isə vətənpərliyimiz də var, üstəlik silahlarımız da. Çox çətin bir dövr idi. İndiyə qədər yaralandığım tarix saatına qədər yadımdadır. O da niyə yadımdadır, deyim. Birinci dəfə başımdan yaralanmışdım. 1993-cu il fevral ayının 19-da ermənilər tərəfdən mühasirəyı alındıq. Çox çətin bir vəziyyət yarandı. Hamı pərən-pərən düşmüşdü. Həmin vaxt başımdan snayper yarası aldım. Döyüşə-döyüşə dağın yuxarısına doğru addımladıq. Düzdür, mən çox silah ata bilmirdim, çünki başımdan qan açılırdı. Təsəvvür edin ki, qarı yığırdım papağın içinə, papağı da qoyurdum başıma ki, qan dayansın. Beləcə mühasirəni yardıq və çıxdıq. Axşamüstü Tərtərin xəstəxanasına gətirildim. Sağalıb yenidən Orduya qayıtdım. 1994-cu ildə bir də yaralandım. Bu dəfə isə Füzuli istiqamətində gedən döyüşlərdə qarın nahiyəmdən güllə yarası aldım. Güllə qarnımdan girib belimdən çıxdı. Onda artıq heç nə hiss etmirdim. Çox ağır yaralı idim. Buna görə də ikinci dəfə yaralandığım andan sonrakı müddəti xatırlaya bilmirəm”...
Azərbaycanda kino və teatrda ən böyük problem ssenari çatışmazlığıdır
Müharibə ağrı-acısını görən aktyor kinoda, teatrda müharibə mövzusunun hələ də tam olaraq canlandırlmadığı fikrindədir.
İ.Atakişiyev deyir ki, bu gün Azərbaycanda kino, teatr sahəsinin ən böyük problemlərdən biri ssenari çatışmazlığıdır, xüsusiləd də müharibə mövzusu.
Bildiyimiz kimi, yazılan bütün ssenarilər, çəkilən filmlər, tamaşalar rejissorların təxəyyülünün məhsuludur. Ancaq canlı hiss, duyğular, bir başqa ssenaridir.
Aktyor qeyd edir ki, müharibəni görən bir aktyor kimi, filmlərə baxanda o ab-havanı qəti görə bilmirəm: “Çəkirlər, onların işlərinə kölgə salmaq istəmirəm. Amma çəkirlərsə, heç olmasa çəkilişə başlamazdan öncə müharibədə iştirak edən insanlarla danışsınlar. Mənim döyüşçü yoldaşlarım, komandirim deyir ki, bu nədir çəkirlər, müharibəni çəkirlər, döyüşçünün paltarı, ayaqqabısı səliqəli. Biz ütülü paltar, maz çəkilən ayaqqabı görmüşdük müharibədə? Səhər çörək kəsdiyin adam günorta şəhid olurdu. Amma bizim Qarabağla bağlı çəkilən filmlərimizdə baxırsan ki, əsgər səngərdən gəlib, səliqəli geyimdə. Əsir düşmüş qadınları çəkirlər, makiyajda, səliqəli saçda.."
Ümumiyyətlə kinoda ilkin təəssürat çox önəmlidir. Bu baxımdan müharibə mövzusunda çəkilən heç bir film uğur qazana bilmir. Film çəkirlər, amma müharibəni görmüş insanlarla məsləhətləşmirlər.
İ.Atakişiyev əlavə edir ki, rejissor təxəyyülü də olmalıdır, sözsüz. Amma kökünü Qarabağda vuruşanlardan, orada məcburu köçkün düşən insanlardan götürmək lazımdır. Onların gördüklərini, yaşadıqlarını çəksələr, şedevr filmlər ərsəyə gələr.
Qarabağımızın işğaldan azad olunduğu gün hər birimiz kimi, onun da həyatının ən önəmli günü idi. Bəlkə də o və onun kimi I Qarabağ Müharibəsini görmüş şəxslər daha çox bu sevinc hissini yaşayıb.
Və aktyor deyir ki, II Qarabağ Müharibəsi başlayanda o da getmək istədib: “Çünki, oralar bizə daha doğmadır. Amma təəssüf ki, alınmadı. Çox şükür ki, güclü ordumuz sayəsində biz qalib gəldik. O vaxt müharibənin gedişində çoxlu şəhidlər verdik, torpaqlarımız işğal olundu. İndiki kimi deyildi o vaxt, hərc-mərclik idi, silah çatışmırdı. Silahdan anlayışı olmayan, əlinə ömründə silah almayan gənclər vuruşurdu. Amma o vaxt da insanlarımızda vətənpərvərlik yüksək idi. İndiki dövrdə vətənpərliyimiz də var, üstəlik silahlarımız da. Ali Baş Komandanımız sağ olsun, Allah onu qorusun”.
I Qarabağ Müharibəsinin dəhşətlərini görmüş, veteran səviyyəsinə yüksəlmiş, hazırda çalşdığı teatrın səhnəsində, eləcə də çəkildiyi seriallarda böyük nikbin əhval-ruhiyyə ilə ifa nümayiş etdirən, daima sabahlara inan, hər şeyin daha yaxşı olacağına ümid edən İsmayıl Atakişiyev yubiley yaşın zirvəsinə yüksəlib.
50 yaşınız mübarək!
